GELİN CANLAR KARDEŞ OLALIM
İçim acıyor…
Gözyaşlarım, titreyen elim, büzülen dudağım…
Haykırmak istiyorum, sesim çıkmıyor, Türkiye’me haykırmak, her metrekaresini bağrıma basmak istiyorum,
Dağını, taşını, gencini, yaşlısını, her birini ayrı ayrı kucaklamak, korumak kimselere vermemek istiyorum.
Bir annenin yavrusuna hissettiği gibi merhamet duygularımla her insanımı bağrıma basmak istiyorum.
Yağan karım, çağlayan suyum, kıyıp da basamadığım toprağım için hissediyorum.
Meclis kürsüsünden konuşan bakanımızı dinliyorum.
Ocağımda çıtırdayan yağımı duymuyorum, yemeğim yanmış görmüyorum.
Gözyaşlarım sağanak gibi yağıyor…
35 kardeşimi dinliyorum.
Biz ne yapıyoruz? Ne hale geliyoruz? Neden hala fark etmiyoruz?
‘’Filler tepişir olan çimlere olur…’’
Egoların tatmini için günahsız, nafakasından başka bir şey düşünmeyen, hayata tutunmaya çalışan insanımı neden fark etmiyorlar?
Benim insanım toprağını seviyor, bayrağını, dinini, dilini, farklılıklarını seviyor.
İnsan olmak istiyor.
Fakat o kadar savunmasız ve o kadar saf ki,
O kadar temiz ki,
Yap diyorlar, neyi neden yaptığını bilmiyor.
Bizler de elimizi uzatmak da geç mi kaldık ne.
Yine de hiçbir şey için geç değil. Toprağımızın son zerresine varıncaya kadar hep birlikte uzatalım ellerimizi. Okuma- yazmayla başlayıp, ayaklarının üzerinde duruncaya, adım atıp koşuncaya kadar,  hep bir arada olalım.
Tutunalım birbirimize.
Kenetlenelim.
 Kimse bizi ayıramasın koparamasın birbirimizden.
‘’Ben’’ yok ‘’BİZ’’ olalım.
Kullandırmayalım kendimizi, kardeşimizi,
Doğan bebeler umudumuz, batan güneş yarınımız olsun.
Kollayalım birbirimizi, dünyaya bedel olalım.
Bu dünyanın yarını da var unutmayalım.
 Yaptığımız, yapmadığımız her şeyden sorumluyuz.
Hatırlayalım!
‘’Gelin canlar kardeş olalım’’